ΕΠΙΣΤΟΛΗ Αρ. 7

Περί της αποφυγής του πλήθους

Όπου ο φιλόσοφος αναλύει με γλαφυρότητα την καθημερινή ζωή της Ρώμης, των μονομάχων και των άγριων θεαμάτων στις αρένες: “Το πρωί ρίχνουν ανθρώπους στα λιοντάρια και τις αρκούδες·  το µεσηµέρι τους πετάνε στους θεατές.  Κι οι θεατές απαιτούν από τον κάθε φονιά να αντιµετωπίσει τον άνθρωπο που θα τον σκοτώσει µε τη σειρά του·  και πάντα φυλάνε τον τελευταίο νικητή για τον επόµενο σφαγιασµό.”

Αναρωτάται για τα δεινά και τα αγαθά της συναναστροφής με το πλήθος, και προτείνει την απόσυρση: “Αποσύρσου στον εαυτό σου, όσο πιο µακριά µπορείς.  Να συναναστρέφεσαι αυτούς που θα σε κάνουν καλύτερο.  Να καλωσορίζεις αυτούς που εσύ ο ίδιος µπορείς να βελτιώσεις.  Η διαδικασία είναι αµοιβαία· γιατί οι άνθρωποι µαθαίνουν ενώ διδάσκουν.”

Τέλος, στην προσπάθεια να δείξει την μικρή αξία της αναγνώρισης από τα πλήθη, μας αναφέρει τα λόγια του Δημόκριτου: “Ένας άνθρωπος σηµαίνει για µένα τόσα πολλά όσα και ένα πλήθος, και ένα πλήθος τόσα λίγα όσα και ένας άνθρωπος,”

Απόδοση στα ελληνικά και ανάγνωση: Γιάννης Χαραλαμπίδης